Naar aanleiding van gedichtendag verplaatsen we ons even in de schoenen van een speculaas. Want zelfs een koekje kan al eens een zware dag hebben!

Voor dag en dauw uit de veren,
dat kan die stomme bakker echt niet deren.

Eénmaal in de bakkerij,
haalt hij die verdomde radio erbij.

Gedaan met de rust, slapen en dromen,
ik hou me vast voor wat gaat komen.

Een schep van dit, een schep van dat,
tot hij alle ingrediënten heeft gehad.

En dan doet het ons even pijn,
wanneer we aan het mengen zijn.

Maar dan is het nog altijd niet gedaan,
ik moet nog een hele lijdensweg doorstaan.

Eerst word ik vol geweld,
in een veel te kleine speculaasvorm gekneld.

Een harde klap of twee en het is voorbij;
ik zie dan de werkbank wel van heel dichtbij!

Is men tevreden over het resultaat,
dan kom ik bij mijn vriendjes op de bakplaat.

Daarna een ritje naar de oven,
dat kan je nu toch niet geloven?

Voor wie dat nog niet weet,
het is daar binnen onmenselijk heet!

Na een lange tijd bakken en zweten,
hebben we er lang genoeg ingezeten.

Eens afgekoeld kijk ik eens opzij,
maar nee hoor, het is nog lang niet voorbij!

Wie het mooiste is geproduceerd,
wordt voor de etalage geselecteerd.

Mensen wijzen en staren je aan,
zeg nu zelf, wie kan er nu aan mij weerstaan?

Wat volgt is geen plezier,
want ik word verpakt in mika-papier.

Als men mij daaruit dan toch bevrijdt,
komt er voor mij geen al te beste tijd.

Mijn lichaam eindigt in verschillende delen,
maar dat kan mij allemaal niets meer schelen.

Lof en genot is wat ik hoor,
en daar… daar doe ik het voor!