De bedenkers

Ken je het TV-programma “De Bedenkers” nog? Dat werd in 2007 voor het eerst uitgezonden op één. Hier kwamen uitvinders aan bod om hun creatie voor te stellen aan een jury. In het eerste seizoen kwam Els Scheppers met het idee van speculaaspasta op de proppen. Vandaag de dag de normaalste zaak van de wereld, maar zo’n 17 jaar geleden was “smeerbare speculaas” toch best wel een revolutionair idee.

Of toch niet? Want er is een heel gedoe geweest over wie nu de echte bedenker ervan was. Maar die discussie laten we vandaag even in het midden.

Onze collega-bakker Lotus zag potentieel en sprong meteen mee op de kar. Als speculaasbakkers waren we ook wel best benieuwd naar die speculaas uit een potje. Dus begon het experiment. Het ene resultaat was nog slechter dan het andere en al gauw werd het idee weer opgeborgen.

Opnieuw hoop

Tot 3 jaar geleden. Het moet een maandag of dinsdag geweest zijn toen de telefoon ging. De vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn stelde zichzelf voor als Sabine van Paschka. Dat ze die wereldberoemde chocobloc maken, dat wisten we natuurlijk. Maar dat ze ook een speculaasspread hadden ontwikkeld was nieuws voor ons.

“Heb je interesse? Bezorg me dan enkele kilo’s speculaas en we maken een kleine testrun zodat je het resultaat kan beoordelen.”

Voorzichtig begonnen we opnieuw te dromen van onze eigen speculaaspasta. “Zou het dan toch lukken?”, dachten we. Want ons eigen probeersel was toen korrelig, veel te zwaar en gewoon helemaal niet lekker.

Eén en al enthousiasme

Enkele dagen later arriveerde ik bij Paschka met een doos vol Fonskes onder mijn arm. Omdat we geen kaneel gebruiken waren we bang dat hij te flauw van smaak zou zijn. Dus bakten we de speculaas een minuutje langer dan normaal zodat hij wat harder zou afsmaken.

In hun gezellige vergaderzaal raakte ik aan de babbel met Sabine. Haar enthousiasme voor de speculaaspasta was letterlijk voelbaar. Ze vertelde hoe lang de productontwikkeling haar wel niet had gekost. Geen wonder dat onze eerste poging zo slecht was.

“Proef maar”, zei ze. En ze schoof enkele lepels en twee potten van hun eigen merk onder mijn neus. Ik begon met de creamy. Wat was die lekker! Zacht en smeuïg en met een echte speculaassmaak. Ik was verkocht. Nu nog afwachten wat het resultaat met onze speculaas zou zijn.

Een dikke week later kreeg ik het verlossende telefoontje; de pasta was klaar om afgehaald te worden. Vol ongeduld sprong ik in de wagen en niet veel later stond ik al bij Paschka voor de deur. Als de pot niet was dichtgeseald met een folie, dan had ik waarschijnlijk tijdens de autorit terug al geproefd. Dat zegt genoeg over mijn enthousiasme zeker?

Proefkonijnen

De dagen voordien had ik dat leuke nieuws al laten vallen bij mensen uit mijn omgeving. Maar niet iedereen was ervan overtuigd of een smeerbare speculaas wel zou aanslaan bij onze klanten. Dus namen we de proef op de som. We vulden kleine potjes met pasta en deelden ze samen met een beoordelingsformulier uit in onze winkel.

Wat. Een. Reacties. De ene nog positiever dan de andere én al meteen de vraag wanneer hij verkrijgbaar zou zijn. Wat een deugd deed dat.

De kogel was door de kerk. We bestelden onze eerste lading creamy en crunchy, begonnen met het ontwerp van het label en probeerden ook nog eens uit te vissen hoe we die mooie, kleine stukjes speculaas zouden kunnen maken. Het waren spannende tijden!

Onverwacht succes

De belangstelling van onze klanten was groot, dus gaven we ze iets om naar uit te kijken. Ze konden hun potje pasta al vooraf reserveren. En we koppelden er ook nog eens een leuke actie aan voor Dag van de Medewerker. Gevolg? De eerste lading speculaaspasta was op de dag van de lancering al bijna uitverkocht. Van een succesverhaal gesproken…