Dag op dag 5 jaar geleden. Het was een donderdag. En niet zomaar eentje…

Er gingen maar liefst 11 maanden vol plannen, dromen en verbouwen aan vooraf. Een beetje bloed, veel zweet en hier en daar een traan. Maar eindelijk was het dan zover… onze nieuwe winkel in de Bovenrij ging open. En trots dat we waren!

Was alles perfect in orde? Nee, niet echt. Onze nieuwe oven was nog niet geplaatst en dus bakten we de eerste dagen na de opening nog in onze oude bakkerij. Op zich helemaal geen probleem, want het was nu eenmaal letterlijk om de hoek.

De avond voor de opening waren we nog tot in de late uurtjes in de weer om alles tiptop in orde te krijgen; poetsen, prijskaartjes maken, de winkel gezellig inrichten… noem maar op! Toen eindelijk alles klaar was konden we met een gerust hart naar bed gaan. Helemaal klaar om de volgende dag onze klanten in de nieuwe winkel te mogen ontvangen.

Eerlijk is eerlijk. We zouden liegen als we zeiden dat er niet een beetje zenuwen aan te pas kwamen. Dus donderdagochtend om stipt 9u gingen de gordijntjes naar boven. De winkel stond vol met hapjes, drankjes en een kleine attentie om onze klanten te verwennen. En wij? Wij stonden er ook, met een klein hartje.

En toen… 9u werd 9u15. Voor we ’t wisten was er nog een kwartier voorbij en werden we toch een beetje nerveus. En toen het bijna 10u was sloegen de zenuwen om in pure paniek.

Niemand. Geen enkele klant. Niks. Nada. Noppes. Niente. We hadden het anders van de daken geschreeuwd. Via onze website, Facebook… het stond zelfs in de krant. En toch wou niemand onze nieuwe winkel komen bezoeken. De moed zakte ons in de schoenen.

Was deze locatie dan slechter dan de vorige? Was de charme van “het kleine winkeltje” verdwenen? Hadden de mensen misschien genoeg van ons? Allerlei scenario’s spookten door ons hoofd… Wat hadden we dan in godsnaam verkeerd gedaan?

Even later werd alles duidelijk. We hadden één klein detail over het hoofd gezien. De deur van onze winkel was nog op slot…